Historia Aikido
Szkoły sztuk walki, nazywane szkołami Bu-Jutsu, skąd wywodzi się Aikido, powstały w oparciu o
doświadczenie zdobyte podczas licznych wojen na terenie Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej. Korzenie Aikido pochodzą ze sztuki władania mieczem, posiadanej przez owianych licznymi legendami samurajów. Sztuka ta charakteryzuje się ogromną dyscypliną i brakiem zażyłości pomiędzy Sensei a studentami, co sprawiało wrażenie surowości i szorstkości. Na szczęście z biegiem czasu, zasada niedostępności uległa złagodzeniu i w obecnych treningach możemy dostrzec jedynie wymagane zdyscyplinowanie.
Podstawą cząstką Aikido jest Ki (powietrze, atmosfera, oddychanie) używana w sensie energii, duszy, charakteru, a także osobowości, co wywołuje wielką siłę sugestii i wpływa na zapobieżenia walce, czy tez odniesienie zwycięstwa. Wiele szkół, od Indii do Chin i od Tybetu do Japonii, przyczyniło się do stworzenia i wykorzystania energii Ki (wspomagającej życie człowieka i pobudzającej do działania), różnych stopni siły, metod rozwijania i zastosowania jej. Źródłem Ki jest hara, czyli ogólnie mówiąc brzuch, dlatego Aikido zawiera wiele ćwiczeń brzusznego oddychania i koncentrowania energii. Podłoże tych zabiegów leży w historycznej doktrynie głoszonej przez tybetańskich, chińskich, japońskich i indyjskich filozofów, nauczycieli i przywódców religijnych, dociekających metafizycznego i intelektualnego przesłania Budo. Filozofia Aikido opiera się zatem na buddyzmie i szintoizmie, posiadając aspekt duchowy, chociaż samo w sobie nie jest religią, ani nawet ruchem religijnym.
Były to podwaliny obecnego Aikido, którego praktyka jest przeznaczona na rozwijanie wewnętrznej centralizacji energii i jej połączonego wpływu sił witalnych. Łączy bowiem starodawne dyscypliny medytacji, koncentracji i oddychania brzuchem. Są one używane jako wstęp do dynamiczniejszych ćwiczeń „Każda forma Aikido jest techniką dla ćwiczenia nas (Aikidoków) w kontroli Ki- owej ulotnej, nie do zdefiniowania, płynnej siły”
Główny założyciel, kodyfikator systemu Aikido, Morihei Ueshiba Sensei, chciał osiągnąć coś więcej w swojej pracy, nie tylko koncentrację, która jest tylko jednym z elementów sztuki. W budowany przez siebie system włożył znaczną część życia. Stoi za nią gigantyczna praca szkoleniowa i organizacyjna, osobisty udział w opracowaniu i krystalizacji szeregu nowych technik, a także podniesienie poziomu osobistego wyszkolenia do rangi sztuki mistrzowsko skutecznej. Ale za prekursora Aikido uważa się księcia Teijun, szóstego syna Cesarza Seiwa (850-880). Liczne legendy przypisują większe zasługi samurajowi Yoshitsune w tworzeniu i udoskonaleniu systemu przekazywanemu w klanie Minamoto.
Dane historyczne wskazują jako kontynuatora Daito Aikijujitsu Yoshiie Minamoto, który przekazał swa sztukę młodszemu bratu – Shinra Saburo Yoshimitsu. Był on człowiekiem o bardzo szerokich zainteresowaniach naukowych i artystycznych – kimś podobnym do Leonarda da Vinci. Drugi syn Yoshimitsu-Yoshikiyo przez koligacje matrymonialne wchodzi do klanu Takeda, któremu przekazuje część tajników sztuki swego ojca. Od tego momentu sztuka walki rozwijała się w obu rodach równocześnie. Kolejne rozejście się dróg sztuki walki Daito Aikijujitsu następuje w 1574 roku, kiedy Takeda zapoznał ze swą sztuką klan Aizu. I tak wywodząca się z jednego pnia technika spotykana jest w trzech odmianach. Największe zasługi dla przechowania techniki i przeniesienia jej przez burzliwy okres modernizmu miał kapłan kultu Shinto-Saigo, żyjący w latach 1829-1905, Tanamo Chikamasa, posiadający liczne problemy z prawem, dlatego swoją wiedzę przekazał Saigo Shiro, który w 1886 roku przyczynił się do błyskotliwego zwycięstwa Kodokanu nad Yoshin-ryu. Później Chikamasa szukał kolejnego ucznia. Znalazł go w Sokaku Takedzie. Ten jednak ciągnął za sobą łańcuszek kłopotów z władzami. Aby się od tego uwolnić wyjechał na japoński „Dziki Zachód”- na wyspę Hokkaido. Tam poczynił starania o otwarcie własnego Dojo, lecz ten cel osiągnął dopiero jego syn- Tokimune Takeda który założył szkołę w Abashiri i nauczał tam sztukę walki, zwaną Daito-ryu Aikijujitsu.
W roku 1915, w Kubota, w niewielkim zajeździe, wszechstronny Morihei Ueshiba spotkał Sokaku Takeda i poprosił o demonstrację swej sztuki. Pokaz ten wywarł ogromne wrażenie na O’sensei, który już wtedy uchodził za eksperta w walce mieczem. Posiadał tez certyfikaty innych szkół walki. Aż do lat 50. XX wieku, Aikido rozwijało się tylko w granicach Japonii. Dopiero w roku 1953 nastąpiła ekspansja sztuki na świat. Pierwszym obozem nauczającym Aikido były Hawaje i Ameryka Północna, a Europa dołączyła do nich dopiero po roku 1960.
W 1974r. po raz pierwszy Europę odwiedził Kobayashi, za sprawą Giovani. Filippini. Od tego czasu regularnie prowadzi międzynarodowe staże Aikido w krajach wiodących w tym ruchu, tj. Francji, Belgii i RFN. Zwolennicy nauki mistrza Kobayashiego zrzeszają się w otwartej organizacji zwanej Polską Akademią Aikido, do której należy kilkadziesiąt tysięcy ćwiczących między innymi z Francji, Belgii, Niemiec, Szwajcarii, a także z Polski. Na czele tego ugrupowania stoi obecnie dwóch wychowanków Kobayashi Sensei, Andre Cognard z Francji i Giampietro Savegnago z Włoch.
Od listopada 1986 roku, kiedy do naszego kraju przyjechał shihan Andre Cognard, dyrektor techniczny Autonomicznej Akademii Aikido i rozpoczęła się zdwojona współpraca pomiędzy studentami Aikido Francji i Polski. Obecnie prowadzone są cykle staży EFE 1 i EFE 2, m .in. przez Patrick Matoian Sensei oraz letnie obozy treningowe (np. w Ińsku).